Vazgeçemediğim Ailemden Ayrıldım

Çaresizliği, şu asır ve vakitte en iyi bizlerin -haksızlığa uğramış hak yolundakilerin- anlatabileceği kanaatindeyim. Bu yüzyılın insanları çaresizliği, mazlumiyeti, kederi, yani insanı insan yapan bazı duygu ve durumlardan haberdar değiller. O yüzden bunları anlatmalıyız ki, insanlar insana benzesin canavarlar da insan kisvesine bürünmeye fırsat bulamasın. 20 yılı aşkındır bu hareketin bir ferdiyim. Bu sebeple yaşadığım yerde pek çok kimse beni tanır. Fakat farklı şekillerle. Kimine göre abla, kimine göre mâzlum, kimine göre de bir terörist.

Bir kişinin iftirası yüzünden abilerime, yeğenime ve bizim eve polis baskını oldu. Evde olmadığım için beni alamadılar. Abilerim de bir hafta gözaltında kaldıktan sonra salındılar. Ben ise bir daha evimin sokağına dahi giremedim. Bir yıl kadar akrabalarımda kaldım. Tek merak ettiğim veya ettiğimiz yaklaşık 170 ülkede okul açan ve başka milletlerin evlatlarına, istiklal marşını aşkla okutturanlar, nasıl ülkesine ihanet edebilir? Daha fazla uzatmayayım. Şu son 1.5 yıl çekmediğim kalmadı.

Herkese uğradığı gibi bana da uğradı zulüm. İlk önce terörist yaftası yedim sonra vazgeçemediğim ailemden ayrıldım. Beni bilen bilir, aileme aşırı düşkünüm. Sonra eski ve ucuz bir ev tutuk. Hâlâ oradayım. Bir soba vardı o hanede fakat benim cebimde beş kuruş para yoktu, yakamadım. Bunlarla kalsaydı iyi olurdu ama kalmadı.

Benim 2 oğlum var ve ben onları el bebek gül bebek büyüttüm. Şimdi yalnız kalıyorlar. En çok içimi yakan da bu. Evde olmadığım için oğullarıma haliyle yemek yapan yoktu onlar da yemek yapmasını bilmiyorlardı. Akrabamın telefonundan oğluma patates kızartma yapmasını öğretmiştim. Patatesi nasıl keseceğini dahi bilmiyordu ama anlattım. ‘Tavuk aldım nasıl pişireceğimi bilmiyorum anne’ dedi. O zaman evdeki ocağın, fırının yerini unuttuğumu fark ettim. Çok acı bir durum benim için. Büyük oğlum üniversiteden bölüm birincisi olarak mezun oldu. Ben katılamayacağım için o da gitmedi mezuniyet törenine. En büyük korkuları benim gözaltına alınmam oldu. Çünkü beni de tıpkı diğerleri gibi tutuklarlardı. Tek temennimiz umutlarımız. Artık dayanağımız Rabbimiz…


Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/01/01/vazgecemedigim-ailemden-ayrildim/