Günü Kurtarmanın Mutluluğu Yaşanıyor Evlerimizde

Uşakta yaşıyorum. Mezun olduktan sonra öğretmen olabilmek için pedagojik formasyon almam gerekiyordu. Yıllarca formasyon almak için uğraştım ancak olmadı. Mecburen çalışmak ve hayatımı idame ettirmek icap ediyordu. Bunun için özel sektörde işe başladım. Herkes devlet kadrosunda olmak zorunda değildi, o yüzden yıllarca özel sektörde öğretmenlik yaptım. Bu arada yuva kurdum. Biri üç yaşında diğeri altı aylık iki evladım var.
İnsanın hayatında her şey yolunda gitmiyor bazen. Düzenli bir yaşantım olmasına rağmen özel kurslar, dershaneler, okullar kapanınca işsiz kaldım. Eşim de ben de beş parasız ortada kalakaldık. Devlet kadrosuna geçmek için mülakata çağrıldım. Ancak çok garip sorularla alanım dışındaki sorularla muhatap oldum. Tabi ki de geçerli puanı alamadım. Eşim de iş bulamadı.
Evimiz kira, çocuklarımız küçük. Kış geliyor. Havalar soğuk olduğunda çocukları üç kat giydiriyorum hasta olmasınlar diye. Sosyal bir güvence olmayınca hastaneye gitmek zorunda kalmak korkutuyor beni. Şu an çıkış kapısı arıyorum. Şu sıralar benim öğrencilerimle birlikte olmam, üniversite hayali kuran çocukların sırtını sıvazlamam gerekiyordu. Ancak büyük bir boşluğa, bir karanlığa, bir bilinmezliğe doğru akıp gidiyor hayatlarımız.
Benim gibi binlerce eğitim insanına bu yapılanlar akla, vicdana sığacak şeyler değil. Yaşayan ölüler gibiyiz. Hiçbir öğretmen arkadaşımın hayatı normal değil artık. Günü kurtarmanın mutluluğu yaşanıyor evlerimizde. Geleceğe dair, evlatlarımızın hayatına dair hiçbir beklentimiz de kalmadı. Bilmem duyulur mu feryadım? Ben ve benim gibi binlerce insanın sessizce attığı bu çığlık bir yerlerde yankılanır mı?


Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2019/01/25/gunu-kurtarmanin-mutlulugu-yasaniyor-evlerimizde/