Annesiz Anneler Günü

Benim kimlikteki adım Ayşenur, 13 yaşındayım.

Ama bana şimdilerde adın ne deseniz; Hüzün.. Hasret..Çilem..Özlem.. derim. Çünkü 15 Temmuzdan beri yaşadığım duygular malesef bunlar.. İki yıldır canım annem ve babamdan ayrı, anneannemlerde kılıyorum.


Ben tek çocuğum, takdir ederseniz ailem benim her şeyim. Onlardan başka bir dünyam hiç olmadı. Annem kalbimin bir yarısı, babam kalbimin diğer yarısı! Onları çok ama çok seviyorum, çok özlüyorum. Özlemin ilk günkü gibi hala devam ediyor. Çünkü onlar benim kahramanlarım.


Anneannem ve dedem bana çok iyi bakıyor ama benim için ailemsiz  herşey eksik. Ama yine de ailemle gurur duyuyorum. Mesela burada, memlekette kimse annem ve babam hakkında kötü birşey söyleyemiyor. Bana, “Ayşenur üzülme, senin annen baban terörist olamazlar. Onları çok iyi insanlar” diyorlar. İşte o zaman, özlemime gurur duygusu da ekleniyor ve “İyi ki benim annem babam bu şekilde” diyorum.


Kendime misyon yüklüyorum; “Ayşenur sen de çok çalışmalısın ve derslerinde başarılı olmalısın” diyorum. İlk dönem takdir aldım, inşallah 2. dönem de alırım. Geçen gün bir öğretmenimiz beni çağırdı ve tebrik etti; “Ayşenur  seni tebrik ediyorum yavrum, annen baban yanında olmamasına, ailevi problemlerin olmasına rağmen derslerin çok güzel. Seni kutluyorum” dedi. Bilseler ki, ben ailemden ve çok ama çok sevdiğim tekrar açılacağı günü dört gözle beklediğim kolejdeki öğretmenlerimden,  şartlar ne olursa olsun hep mücadele edilmesi gerektiğini öğrendim.


Ama itiraf ediyorum, yaşamak çok zormuş! İlk zamanlar psikolojim çok daha kötüydü. Bir gün bir baktım ki farkına varmadan saçlarımı yolmaya başlamışım, saçımın yarısı yok!.. Ta ki tasalanma dostum sitesi ile tanışıncaya kadar.. Orada benim yaşımda olan benden daha küçük olan kardeşlerimin yaşadıklarını görünce, kendi yaşadıklarım hafif geliyor. En azından benim annem babam hayatta, onların sesini duyabiliyorum ve bir gün kavuşabilme ümidimiz var.. Ben o günün gelmesi için çok dua ediyorum. Ama sadece kendim için değil, bütün çocukların ailelerine ve sevdiklerine kavuşabilmeleri için.


Baştan da dediğim gibi ben tek çocuğum ve tek dünyam ailem. Annemle de babamla da iletişimimiz çok iyiydir. Özellikle annemle kurduğumuz hayaller, paylaşımlarımız, her konuda konuşabilme becerimiz.. Benim için özel günler çok önemlidir. Özellikle hediye almak vermek.. Her önemli gün geldiğinde beni  bir heyecan sarardı..
Burda da annemin rolü çok. Çünkü tek çocuk olduğum için paylaşımcı olamamdandan çok korkar ve bana vermenin önemini çok anlatırdı. Üzülme canım annem verme ruhunu öyle işlemişsiniz ki, dedemin verdiği ayda 20 Lira harçlıklardan burs biriktiriyorum..


Evet, bir Anneler Günü daha geliyor ve benim  güzel annem yanımda değil. Ne kadar isterdim, yanında olup babamla sana hediye alıp ellerinden öpmeyi, sana sıkı sıkı sarılmayı! Ama ben inanıyorum, bu son ayrı geçirdiğimiz Anneler Günü olacak. Biz yine birarada olacağız ve eskisinden de daha güzel günlerimiz olacak benim canım annem!..

ANNELER GÜNÜN KUTLU OLSUN BENİM CANIM, KAHRAMAN, CENNET KOKULU ANNEM..


ELLERİNDEN ÖPERİM..

from Sizden Gelenler – Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2018/05/15/annesiz-anneler-gunu-2/