Tıp Fakültesini Kazandım Ama Sevinemedim

Ben henüz üniversiteye yeni başlamış bir öğrenciyim. Birçok öğrencinin hayalinde olduğu gibi bu yaz tıp fakültesini kazandım. Fakat sevinç dolu olmam gerekirken hayatımın en karanlık yazını ve en karanlık dönemini geçirdim. 15 Temmuz… Kara gün. Herkes bugünün ne kadar kara bir gun olduğunu söylüyor. Fakat asıl bizim hayatımız bugünden sonra karanlığa büründü.
15 Temmuz’ la hiçbir alakası bulunmayan anne ve babam bir suçluymuşcasına bir muamele gördü ve görmeye devam ediyor. Zannediyor musunuz ki bu durum yalnızca anne ve babamı etkiliyor? Elbette hayır, en çok onların çocuklarını, beni ve kardeşimi etkiliyor. Öncelikle annemi de babamı da açığa aldılar. Daha sonra suçluymuşcasına evimize polis geldi, evi didik didik aradı ve suç unsuru olarak telefonlarımızı, bilgisayarımızı vs aldı. Bulduklari suç unsurları (!) yalnızca bunlardı. Ve daha sonra aynı anda anne ve babamı gözaltına aldılar. 7 yaşındaki kardeşimle bir başımıza kalakaldık.
Gözaltı sürecinden sonra babam cezaevine girdi. Şimdi tam 6 aydır cezaevinde. Babam cezaevine girdikten kısa bir sonra da hem annem hem babam ihraç edildi. Artık ne bir geçim kaynağımız, ne de geçimimizi sağlayacak başımızda babamız vardı. Evet sanki o günün mesulleri bizmişiz gibi hiçbir delil olmadığı halde aylardır bu zulme maruz kalmaktayız. Hukuk işlemiyor, vicdanlar mahpusta. İnsanlar bizlere selam vermeye bile korkuyor. Suçsuz olduğumuzu bildikleri halde.
Bu mağduriyetimiz ne zamana kadar devam edecek? Hukuk ne zaman islemeye baslayacak? Yalnızca bekliyoruz…


Kaynak: Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2018/12/10/tip-fakultesini-kazandim-ama-sevinemedim/