Mehmed Fadıl – DÜNYA HÂNEYE MAHKUM

Zerre, dünyayı durdurdu,

Yeni bir nizam kurdurdu.

Elinde ecel kılıcı,

Hamleleri can alıcı.

Kavis çiziyor meydanda,

Geliyor meçhul bir anda.

Ayırmıyor zengin fakir,

Nazarında cümlesi bir.

Âvamdan ol, yahut paşa,

Tüm dünya, düştü telaşa.

Eşit kıldı insanları,

Bu güne dek susanları.

Dillerde mevzu tek,

Kapıda bela müşterek.

Bir dert ki; sarmış Âlemi,

Günlerce sürer elemi.

Hâneye mahkum her kişi,

Zordur evde bekleyişi.

Dün, bir zümre idi mahrum,

Âlemdeki mevcut durum.

Zulümler altın çağında,

Çakırkeyf var uçağında.

Kulak tıkandı, çığlığa,

Sığmadı hiç insanlığa.

Sayısı yüzbinler, aç var,

Kuru ekmeğe muhtaç var.

Onca ülke, harap olmuş,

Zemin cesetlerle dolmuş.

Ormanlar yanmış günlerce,

Her gün gebe, hercü merce.

Vicdan sönmüş, yurdunda,

Matem, kuşunda kurdunda.

Bebekler hapsi bekler,

Ranza arası emekler.

Kanserli çocuk, tutuldu,

Can ümidi kurutuldu.

Âcil, çâre gerek derde,

Aman diyenler her yerde.

Mağduriyet çağı aştı,

Varıp öteye ulaştı.

Kelâm biçâre beyana,

Hitap imdadı duyana.

Can kıymetini anladık,

Ölüm varmış hatırladık.

İçte, dışta pâk olalım.

Bu demde evde kalalım.

Yaşlıların, hâli vahim,

Bilse herkes, komşusu kim.

Doğrulup kalkalım artık,

Kapansın insanî yırtık.

Muhtaca koşma zamanı,

Yaradan, verir dermanı.

 21 Mart 2020

 

Kaynak: Şiirler – Mağduriyetler http://magduriyetler.com/2020/03/31/mehmed-fadil-dunya-haneye-mahkum/